Κι Αν Ο ΣΥΡΙΖΑ Δεν Θέλει Να Κυβερνήσει;

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Μπροστά στις «καταιγιστικές», πλην αναμενόμενες, εξελίξεις σχετικά με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, παρατηρώντας εδώ και καιρό, τα φαινόμενα και τα σημεία, διαπιστώνουμε τα παρακάτω:

Η φυγή προς τα εμπρός της συγκυβέρνησης.

Η θέση των δανειστών παραμένει αταλάντευτα σταθερή και εν όψει των ενδεχόμενων εκλογών και της πολιτικής αβεβαιότητας που θα προκύψει στέλνουν ένα πεντακάθαρο μήνυμα προς όλους τους εγχώριους «παίχτες». Τελειώνετε το συντομότερο με τις εκκρεμότητες, προκειμένου να μην υπάρξει η παραμικρή ασάφεια σχετικά με τη συνέχιση του «προγράμματος», ανεξάρτητα τη μορφή και το όνομα που θα δοθεί σε αυτό. Η σιβυλλική δήλωση Σόιμπλε, ότι επαναλαμβάνεται το 2011 στις Κάννες με τον Παπανδρέου και το δημοψήφισμα είναι χαρακτηριστική. Εδώ το μήνυμα αφορά περισσότερο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στοχεύει κατ’ ευθείαν στον ελληνικό λαό.

Η συγκυβέρνηση -στην ίδια λογική-, αν και αντιλαμβάνεται τους κινδύνους να βρεθεί προ απροόπτου και να μη συγκεντρώσει το μαγικό αριθμό των 180, πιστεύει ότι βρίσκεται σε…
διαφορετική φάση από το 2011 με τον Παπανδρέου, ενώ θεωρεί ότι ανάλογες δηλώσεις των ξένων παραγόντων μάλλον την εξυπηρετούν. Δεν αισθάνεται ότι κινδυνεύει περισσότερο απ’ ό,τι αν εξαντλούσε τις προθεσμίες για την εκλογή προέδρου. Επισπεύδει τη διαδικασία εκλογής προέδρου, είτε σε συμφωνία με τους δανειστές, είτε όχι, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχει να χάσει τίποτα από αυτήν την επίσπευση για ένα μήνα. Αντίθετα κερδίζει το πλεονέκτημα ενός μικρού αιφνιδιασμού και της διατήρησης της πρωτοβουλίας των κινήσεων.

Δίνει χώρο και μάλιστα εν όψει εορτών στην εξέλιξη της πιο μεγάλης κινδυνολογίας που θα έχουμε βρεθεί από την αρχή της κρίσης. Η σημερινή κατάρρευση του ελληνικού χρηματιστηρίου δίνει ένα δείγμα για το τι μπορεί να επακολουθήσει. Όχι τόσο για να αποτραπεί μια ενδεχόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, εάν γίνουν εκλογές, αλλά για να εγκλωβιστούν όσο το δυνατό μεγαλύτερες δυνάμεις τόσο στην κοινωνία, όσο και στο εσωτερικό του κοινοβουλίου,προκειμένου να μην γίνουν εκλογές. Έτσι, με αναβαπτισμένη την πολιτική της επικυριαρχία η κυβέρνηση να μπορέσει, με την αρχή του νέου έτους, να εφαρμόσει απρόσκοπτα τα προσυμφωνηθέντα με τους δανειστές.




Η κυβέρνηση φαίνεται να «παίζει», ρισκάροντας βέβαια, αλλά πολιτικά περίπου εκ του ασφαλούς. Επειδή, εάν καταφέρει να συγκεντρώσει τους 180 που της χρειάζονται για πρόεδρο δημοκρατίας, προχωρά με ταπεινωμένο πολιτικά το ΣΥΡΙΖΑ, αφού θα έχει καταρρεύσει συνολικά η στρατηγική του σε σχέση με την εκλογή και με απογοητευμένο για ακόμα μια φορά το τμήμα του εκλογικού σώματος που έχει στραφεί προς αυτόν. Έχοντας έτσι το «ψυχολογικό» πλεονέκτημα και με αδιαμφισβήτητη την πολιτική της επικυριαρχία, θα μπορεί να προσδοκά ολική επαναφορά, οποτεδήποτε κρίνει συμφέρουσα χρονικά τη στιγμή για να προκηρύξει εκλογές, έχοντας πριν εξασφαλίσει απόλυτα τους δανειστές και δέσει οριστικά χειροπόδαρα τη χώρα στην απόλυτη κυριαρχία τους.

Εάν από την άλλη, οι μνημονιακές δυνάμεις δεν κατορθώσουν να συγκεντρώσουν τους 180, θα δώσουν τη μάχη μέσα σε ένα κλίμα τρόμου και αβεβαιότητας για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ένα κλίμα που μόνο τη Νέα Δημοκρατία συμφέρει, με δεδομένη την εξαφάνιση κάθε ενδιάμεσου χώρου (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κτλ). Στόχος να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ των εκλογών, αν και πρώτος, χωρίς καμιά δυνατότητα να κυβερνήσει. Να εξαναγκαστεί έτσι σε ταπεινωτική συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία που μέχρι τις εκλογές θα αποκλείει, προκειμένου η χώρα να μην αντιμετωπίσει το «χάος», δείγματα του οποίου θα έχουν προηγηθεί, σε όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Ένα χάος, κάθε μορφής, από συγκρούσεις στο δρόμο για οποιαδήποτε αιτία, τρομοκρατικές επιθέσεις, και βεβαίως άνευ προηγουμένου οικονομικές ταλαντεύσεις, πέραν της τεράστιας προπαγανδιστικής εκστρατείας μέσω των ΜΜΕ, που θα ανακαλύπτουν όχι μόνο… αερομεταφερόμενες μεραρχίες αναρχικών, αλλά εξωγήινους να προσγειώνονται στην Ομόνοια. Ή τελικά, στο όνομα αποτροπής των χειροτέρων, να δεχθεί να στηρίξει, με ψήφο ανοχής μια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου. Οποιαδήποτε από αυτές τις επιλογές ακολουθηθεί, θα είναι προφανώς καταστροφική για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο αυτοεγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθώντας μια πολιτική «ώριμου φρούτου» από τη μια, και κατευνασμού του λαϊκού κινήματος από την άλλη, έχασε τα δυόμισι τελευταία χρόνια κάθε ευκαιρία να αναλάβει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων και να οδηγήσει τις εξελίξεις προς θετική για το λαό κατεύθυνση. Και αυτό παρά τη συστηματική δημοσκοπική του πρωτιά και τη -με μικρότερη όμως από την αναμενόμενη διαφορά και χάνοντας σε απόλυτους αριθμούς ψήφους-, αδιαμφισβήτητη νίκη του στις ευρωεκλογές.

Ταυτόχρονα εγκατέλειψε σταδιακά τις ριζοσπαστικές του θέσεις για ανατροπή και έδειξε από πολύ νωρίς, ότι επέλεξε τη σταδιακή ενσωμάτωση και το συμβιβασμό με το καθεστώς. Σήμερα ακούγοντας τα στελέχη του στους διαξιφισμούς τους με τα αντίστοιχα κυβερνητικά, αυτό που καταλαβαίνει κάποιος είναι, ότι οι διαφορές μεταξύ τους έχουν σμικρυνθεί στο ελάχιστο και το διακύβευμα είναι ποιος μπορεί να κάνει καλύτερη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και επικυρίαρχους. Με τους κυβερνητικούς μάλιστα να έχουν το πλεονέκτημα, αφού τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούν να δώσουν τεκμηριωμένες απαντήσεις σε καίρια ζητήματα, από το χυδαίο «που θα βρείτε τα λεφτά», μέχρι το χρέος και τον τρόπο χρηματοδότησης της οικονομίας.

Η πολιτική του απήχηση και η δημοσκοπική του πρωτιά στηρίζεται εν πολλοίς στην αρνητική βούληση των πολιτών απέναντι στη καταστροφική συγκυβέρνηση και την οργή τους. Βεβαίως σε πολλούς αριστερούς, εξάπτεται η φαντασία και μόνο στο άκουσμα για μια κυβέρνηση της αριστεράς και έτσι έχει καταφέρει να περιχαρακώσει ένα αριστερό ακροατήριο καθόλου ευκαταφρόνητο, λεηλατώντας όμορους χώρους. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν κατάφερε να εμπνεύσει και να δημιουργήσει ένα πραγματικά πλειοψηφικό ρεύμα για να είναι δυνατή η θετική στήριξη μιας άλλης διαφορετικής πολιτικής, στον αντίποδα της ακολουθούμενης των μνημονίων, που έφερε στη χώρα η ξένη κατοχή.

Έτσι, σήμερα καλείται να πάρει στα χέρια του μια «καυτή πατάτα», ή ακόμα πιο παραστατικά, μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί, που κάθε λογικός θα την απέφευγε με κάθε τρόπο.

Ακόμα και στην περίπτωση -πολύ λίγο πιθανή- αυτοδυναμίας, χωρίς σοβαρά επεξεργασμένο σχέδιο και με σοβαρές εναλλακτικές, αμέσως θα έχει να αντιμετωπίσει ένα κυκεώνα προβλημάτων, εκβιασμών από το εξωτερικό, και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική αναστάτωση, που θα τον υποχρεώσουν σε πλήρη αναδίπλωση και ταύτιση με τους δανειστές και επικυρίαρχους, προκειμένου να επιβιώσει στοιχειωδώς. Και όσο πιο πολύ θα ταυτίζεται με τους επικυρίαρχους και τις βουλήσεις τους, τόσο θα αποδυναμώνεται εσωτερικά, έτσι ώστε να μετατραπεί πράγματι σε μια θλιβερή και καταστροφική για τη χώρα και το λαό «αριστερή» παρένθεση.

Συνεπώς, αν η ηγεσία του δεν έχει ήδη ξεπουληθεί, -όπως όλοι ελπίζουμε-, στους ξένους δυνάστες, αδιαφορώντας ακόμα και για την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος, ή δεν είναι τόσο αφελής, ότι μπορεί να τα καταφέρει με πολιτικές σαν κι αυτές που προβάλει ως πρόγραμμα, τότε θα πρέπει ήδη να προβληματίζεται πολύ σοβαρά, αν θέλει και αν μπορεί να μπει σ’ αυτή την περιπέτεια, κυριολεκτικά «ξυπόλυτη στ’ αγκάθια».

Αν οι εκτιμήσεις αυτές είναι σωστές, που εν πολλοίς είναι, τότε τα παζάρια στο παρασκήνιο για την εξεύρεση των 180 για την εκλογή προέδρου της σακατεμένης, ή μάλλον ανύπαρκτης δημοκρατίας μας, θα πάρουν παρασκηνιακά και άλλες διαστάσεις, καθόλου προφανείς για τους πολλούς, με στόχο τη στασιμότητα, αυτόν το βάλτο που αποκαλείται σταθερότητα. Με τον ΣΥΡΙΖΑ ευχαριστημένο να αρκείται στο ρόλο, αλλά και τα προνόμια που εξασφαλίζει στα ηγετικά του στελέχη η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αν τελικά οδηγηθούμε σε εκλογές, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποφύγει να αντικρύσει κατάματα την αλήθεια και θα υποστεί τις συνέπειες των επί δυόμισι χρόνια επιλογών του.

Αλλά μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί τις βαρύτατες συνέπειες της συνέχισης αυτής της βάρβαρης πολιτικής, με οποιοδήποτε σχήμα προκύψει, η ίδια η χώρα και ο χειμαζόμενος λαός.

Οτιδήποτε και να συμβεί, είτε προσχεδιασμένα, είτε από τύχη, ένα είναι βέβαιο, ότι θύμα θα εξακολουθήσει να είναι ο λαός και η πατρίδα.

Τι κάνουμε;

Για το λόγο αυτό, όσο υπάρχει αυτός ο χρόνος των λίγων ημερών που απομένουν, όλοι οι προοδευτικοί, δημοκράτες και πατριώτες θα πρέπει να βρουν τους τρόπους να επικοινωνήσουν και να ενωθούν σε μια πλατιά συμμαχία σε ένα τρίτο πόλο που θα καταφέρει να εμπνεύσει, να δώσει όραμα και προοπτική.

Μόνο αυτός ο τρίτος πόλος, συγκροτημένος σε πατριωτική και δημοκρατική βάση, θα μπορέσει να παρέμβει θετικά στις εξελίξεις και διεμβολίζοντας το σύστημα που παραλλάσσεται για να παραπλανά, να ανατρέψει τους σχεδιασμούς για το κοινωνικό και εθνικό ολοκαύτωμα που προετοιμάζεται ερήμην μας.