του Γιώργου Χαραλαμπίδη*Στην γήινη βιόσφαιρα, μόνο ένα είδος έχει το προνόμιο να έχει ιστορία! Ο άνθρωπος!
Φτιαχτή ή όχι, αληθινή ή ψεύτικη, ο άνθρωπος και η ιστορία του είναι ένα και το αυτό.
Η ιστορία είναι δυνατότητα, των τριών τουλάχιστον ατόμων.
Δύο που θα γεννήσουν το τρίτο και θα του κληρονομήσουν την ιστορία τους. Έτσι φτιάχνεται η ανθρώπινη συνέχεια, έτσι φτιάχνεται η ανθρώπινη ομάδα με την ιστορία της.
Η βάση λοιπόν της ιστορίας, είναι οι γονείς με το παιδί. Επειδή όμως αυτή είναι μια απλουστευμένη εικόνα, η ιστορία σαν πληροφορία που είναι, χρειάζεται ένα μέσον. Ο λόγος είναι το προφανές μέσον. Και μία προφανή ιδιότητα, αν θεωρηθεί δεδομένη η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά τους. Η αλήθεια!
Τώρα το πώς μας προέκυψε, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια η ιστορία να είναι θέμα «επικοινωνιολόγων» είναι θέμα σοβαρής μελέτης.
Πάντως, γίνεται προφανές ότι ιστορία, είναι κάτι που δεν μπορεί ν’ αφήσει έξω την όποια ανθρώπινη δραστηριότητα, εμφανή ή πνευματική.
Και είναι εξίσου προφανές ότι η εξουσία έχει κάθε λόγο να ελέγξει και να καθοδηγήσει την ανθρώπινη ιστορία.
«Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν.» (Τζόρτζ Όργουελ «1984»).
Για την σαφήνεια των νοημάτων, υπάρχει ανάγκη διευκρίνισης των λέξεων:
Εξουσία, λοιπόν είναι το υποσύνολο της ανθρώπινης ομάδας που είναι εθισμένο στο να καλύπτει τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, κάνοντας χρήση των συμπεριφορών βία, υποκρισία και απάτη, αδιαφορία.
Έξω από το υποσύνολο αυτό βρίσκεται ένα άλλο υποσύνολο, συμπληρωματικό αυτού της εξουσίας, που «θεραπεύει» τον λόγο και την αλήθεια.
Λόγος, είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά, που έχει σαν στόχο, την όσο το δυνατόν αρμονικότερη ανάπτυξη των πνευματικών δυνατοτήτων του κάθε ανθρώπου, δηλαδή της λογικής, του συναισθήματος, της συνείδησης. Είναι φυσικό επακόλουθο, πνευματικά αναπτυγμένα άτομα να απαρτίζουν μια πνευματικά αναπτυγμένη ομάδα.
Τα δύο αυτά υποσύνολα δεν είναι στεγανά.
Αφ’ ενός, γιατί η εξουσία δεν παράγει πνευματικότητα, αλλά εκβιάζει και υφαρπάζει την πνευματικότητα που παράγεται από το άλλο υποσύνολο.
Αφ’ ετέρου επειδή, «Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής», πολλοί από τους «ταγούς» του λόγου, μετά από «ευδόκιμη» θητεία στον χώρο του λόγου, προσχωρούν με την θέλησή τους ή όχι, στον χώρο της εξουσίας.
Προδοσία θ’ αναφωνήσετε!
Κανείς δεν γίνεται προδότης όταν η προδοσία δεν γίνεται ελκυστικότερη από τη μη προδοσία, θα σας απαντήσω. Κι όσο η βαρυθυμία των πολλών, ο ωχαδερφισμός τους, η άρνηση του συνανθρώπου, η υποτίμηση της κατοχής γνώσης, η προσκόλληση στο υλικό και η περιφρόνηση του πνευματικού, είναι ο κανόνας, αλλού είναι η προδοσία, κι όχι μόνον εκεί που θέλουν να την βλέπουν κάποιοι.
Το θέμα μας όμως είναι η Ελληνική Ιστορία.
Μια ιστορία που ξεκινά χιλιάδες χρόνια πριν και που αποτυπώματα της, υπάρχουν διάσπαρτα σ’ όλη την Ελληνική επικράτεια. Και όχι μόνον. Στην απέναντι όχθη του Αιγαίου, είναι εμφανές το Ελληνικό χάραγμα. Στις όχθες του Εύξεινου Πόντου, στην νότια Ιταλία, ακόμη και στα βάθη της ανατολής.
Μια ιστορία που από τους ήρωες του Τρωικού πολέμου, περνά από τους Κλασικούς Χρόνους διδάσκοντας μας μέσα από πολλά, τη σεισάχθεια του Σόλωνα, το σταμάτημα των Περσών στις γνωστές μάχες, στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα, στην Σαλαμίνα, στις Πλαταιές, από τους ενωμένους Έλληνες.
Εδώ και τότε, γεννήθηκε η φιλοσοφία, η θετική σκέψη, η παιδεία, η Δημοκρατία. Εδώ είναι οι ρίζες των λέξεων που χρησιμοποιείς καθημερινά και που δεν εξεγείρεσαι όταν ακούς να τις ευτελίζουν. Η συνέχεια είναι γνωστή. Περικλής, Μιλτιάδης, Θουκυδίδης, Πλάτων, Αριστοτέλης, Αναξίμανδρος, Πυθαγόρας, Ηράκλειτος, Σαπφώ, Μέγας Αλέξανδρος έως την κατάκτηση του Ελληνικού χώρου από τους Ρωμαίους.
Η ιστορία, σαν να ξέρει τι κάνει, ταπεινώνει τον Έλληνα με την κατάκτηση αυτή, ώστε να δεχθεί τον Χριστιανισμό. Όχι τον Χριστιανισμό όπως τον παρουσιάζουν σήμερα. Τον Χριστιανισμό που προτείνει στον άνθρωπο να ζήση με ισότητα, αγάπη, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη. Τον Χριστιανισμό που δείχνει στον άνθρωπο ότι δεν πρέπει να υποτάσσει το πνεύμα του σε κανένα αφέντη: «Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Χριστός, Ευαγγέλιο). Τον Χριστιανισμό που δείχνει ότι το χρήμα είναι μια άλλη θρησκεία, που έχει στόχο την υποδούλωση του ανθρώπου: «μη ποιείτε τον οίκον του πατρός μου οίκον εμπορίου» (Χριστός, Ευαγγέλιο).
Αλλά αν Έλληνα όταν άκουγες για Σόλωνα και για Χριστό, νόμιζες ότι είναι παραμύθια, πώς θα σου φανεί, μετά από πολλά χρόνια, τα εγγόνια σου να λένε: «Ποιο μνημόνιο μωρέ, μην πιστεύεις αυτές τις σαχλαμάρες!...»
Και βέβαια, το ξέρεις, πάλι οι ίδιες λέξεις, οι λέξεις που χρησιμοποιείς καθημερινά μετέφεραν το νόημα του Χριστιανισμού. Η ίδια λογική, σεισάχθεια τότε, σεισάχθεια η μόνη λύση που ταιριάζει στο δύσκολο τώρα, θα σου πει ότι άλλο τα παραμύθια και άλλο η πολύτιμη και αιματοθρεμμένη ιστορία σου…
Όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διασπάστηκε, το ανατολικό μέρος της ταυτοποιήθηκε με τον Ελληνικό χώρο. Άσε να λένε ότι το Βυζάντιο δεν είναι Ελλάδα. Μόνο τα ονόματα των βασιλέων της Κωνσταντινούπολης να συλλαβίσεις, Λέων, Ηράκλειος, Ιουστινιανός, Κωνσταντίνος, Ειρήνη η Αθηναία, φθάνει για να πειστείς ότι άλλο σκοπό εξυπηρετούν. Τον ίδιο που εξυπηρετούσαν, όταν οι ορδές τους το 1204 κατέστρεψαν, έκαψαν και λεηλάτησαν την Πόλη. Σταυροφόροι, για χάρη του Χριστού το έκαναν…
Και πάλι οι λέξεις που καθημερινά χρησιμοποιείς μετέφεραν το υλικό και το πνευματικό γίγνεσθαι των ανθρώπων της εποχής του Βυζαντίου.
Βλέπεις η εξουσία αποστρέφεται τον λόγο. Το πιο μισητό γι αυτήν, είναι ότι τον έχει ανάγκη. Το πιο ελκυστικό, όταν τον βάζει στη δούλεψη της.
Έτσι φθάνουμε στην Τουρκοκρατία. 1453-1821. Ο Ελληνικός λόγος δεν χάθηκε. Ο Ελληνικός λόγος επέζησε. Ο Ελληνικός λόγος βρήκε τον φυσικό κληρονόμο του και πάλι.
Η ιστορία από το 1821 έως σήμερα είναι πιο γνωστή. Παρ’ όλο που η λεηλασία της Ελλάδας δεν σταμάτησε ποτέ, «Οι ξένοι τραπεζίτες, με συνεργούς τους ντόπιους κοτζαμπάσηδες, τους Φαναριώτες και τους πάμπλουτους καραβοκυραίους, κατάφεραν να ωφελήσουν μονάχα τον μπεζαχτά τους και τους ξένους τυχοδιώκτες απ' τα δύο δάνεια της επανάστασης» (Νίκος Μπελογιάννης), ο λόγος της επέζησε έως σήμερα.
Έως σήμερα που δέχεται μια επίθεση που δεν έχει παρόμοια.
Βλέπεις, μέχρι τώρα δεν αμφισβητήθηκε ποτέ σοβαρά η κληρονομιά σου. Ο Ελληνικός Λόγος. Η Ιστορία σου. Τώρα όμως κινδυνεύουν.
Αν η Μακεδονία γίνει με τα Σκόπια άλλο κράτος, η Θράκη με την Ευρωπαϊκή Τουρκία άλλο, η Πελοπόννησος ένα τρίτο, η Ήπειρος με την Αλβανία ένα τέταρτο, η νησιωτική Ελλάδα ΑΟΖ τουριστικής εκμετάλλευσης, η Κρήτη ΑΟΖ εξορυκτικών επιχειρήσεων, αυτό που θ’ απομείνει από Ελλάδα, τι θα είναι;
Βλέπεις πώς γέμισαν την χώρα μας με αλλοδαπούς μετανάστες; Τους εγκλωβίζουν εδώ για να αλλοιώσουν τον πολιτισμό και την ιστορία σου. Άλλαξαν τους όρους εργασίας, ευνοώντας την μαύρη. Για να σε αναγκάσουν κι εσένα να γίνεις μετανάστης. Χωρίς δικαιώματα, χωρίς εθνική συνείδηση.
Βλέπεις πόσοι Έλληνες με πτυχία φεύγουν στο εξωτερικό; Γιατί αφήνεις να γίνεται αυτό; Αυτοί που φεύγουν σε πρόδωσαν; Ή εσύ τους πρόδωσες;
Η πίστη που κυριαρχούσε στον Ελληνικό χώρο ήταν πάντα η πίστη στο πνεύμα. Είτε στα αρχαία χρόνια, είτε με χριστιανισμό, το πνεύμα ήταν η θρησκεία του Έλληνα. Γι αυτό και η προσκόλληση στο ιδανικό της ελευθερίας. Το πνεύμα δεν περιορίζεται, τα όρια του, είναι τα όρια του λόγου.
«Είναι καιρός...να κρημνίσωμεν από τα νέφη την Ημισέληνον διά να υψώσωμεν το σημείον, δι' ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν και ούτω να εκδικήσωμεν την πατρίδα και την ορθόδοξον ημών πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν» (Αλ. Υψηλάντης)
Ποια είναι η πίστη σου σήμερα Έλληνα;
Θα σου το πει ο καθρέφτης σου. Το χρήμα!
Έγινες παραδόπιστος! Ειδωλολάτρης! Όλα τα λογαριάζεις σε ευρώ. Μίζερος, κουτοπόνηρος, εμποράκος.
Δεν το κατάφερες μόνος. Σ’ έσπρωξαν:
«Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές ρίζες του. Τότε, ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματά του, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ» [«Οικονομικός Ταχυδρόμος», 14.8.97.].
Αλλά το χαρακτηριστικό του Έλληνα είναι να μην ανέχεται σπρωξίματα. Θυμήσου την ιστορία σου!
« Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» Ανδρέας Κάλβος.
Αλλά ιστορία πατριώτη, είναι ταυτόχρονα και μια ευχή.
Ο τρόπος που την διηγείσαι και το ύφος, προτρέπουν αυτόν που την ακούει στο να μιμηθεί.
Η ιστορία σου, λοιπόν πατριώτη, είναι η κύρια κληρονομιά σου στα παιδιά σου.
Είναι άλλο πράγμα να λες περήφανα: «Είμαι απόγονος του Σωκράτη, του Κοραή, του Ρήγα!»
Και είναι άλλο πράγμα να λες με μισοκακόμοιρο ύφος: «Ότι μπόρεσα έκανα» και να γυρνάς το βλέμμα αλλού…
Ο στόχος του άρθρου δεν είναι να σου μάθει ιστορία.
Είναι να σου υπενθυμίσει ότι η ιστορία που κληρονόμησες είναι πολύτιμη κληρονομιά. Το αν θα την κληρονομήσεις στα παιδιά σου δεν εξαρτάται μόνο από την διήγηση των δασκάλων, των καθηγητών, των παπάδων, των δημοσιολόγων και δημοσιογράφων.
Το παιδί σου, κύρια ακούει εσένα!
Το τι θα του πεις, είναι τροφή πνευματική. Το πώς θα του το πεις, θα το κάνει πνευματικά «παχύσαρκο» ή πνευματικά «λιπόσαρκο».
Και βέβαια, το παιδί σου θα περιμένει στη γωνία να δει: Τα είπες και τελείωσες και του τα φόρτωσες να κάνει ότι νομίζει, ή μένεις εκεί και παλεύεις να μη χαθεί η κληρονομιά! Μαζί, πρώτα εσύ και μετά εκείνο!
Πατριώτη έτσι φτιάχνονται οι ιστορίες και έτσι κληρονομιούνται…
* Ο Γιώργος Χαραλαμπίδης είναι εκπαιδευτικός και μέλος του ΕΠΑΜ Θερμαϊκού
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου